TÜRK BOYLARININ ORTAK ÖYKÜSÜ

Türk yurtlarında yaşayanlarca en çok bilinen öykülerden biri Şahsenem ve Garip sevgisi; Zühreynen Tahir, Arzuynan Kamber, Ferhatnan Şirin diye süren onlarcası gibi.

Halk öykülerinin yapısı gereği, özünde bir kavuşamama öyküsü olan Şahsenem ve Garip, tüm ortak değerler gibi paylaşılamayan, kaynağı sürekli araştırılan bir halk söylencesi.

İçerikler kimi ayrıntılarla yöreden yöreye farklılıklar gösterse de Balkanlardan Kafkaslara, ulu Türkistan’dan Türkiye’ye kadar genişçe bir alanda dillendirilen öyküde Garip, adı gibi garip kalır, Şahsenem ile evlenemez.

Sonuçsuz kalmış gibi görünen bu sevda öyküsünü ölümsüz kılan, belki de sevginin özüne duyulan sevgidir. Metin Erksan’ın Sevmek Zamanı kurmacasında olduğu gibi görünende hemencecik görünemeyen derin sevgiye olan tutkudur. Kim bilir?

Türkmen Türklerinin derin ekin kaynaklarından derlenenlerle kurulan bu kurmacada, Şahsenem ve Garip öyküsü canlandırılırken, Garip’in dillendirdiği ezgilere yer verilmiş.

Yüreklere dokunan çığırışlarla dillendirilen, sevgi, özlem, bekleyiş dolu sözler, öyküyü kat kat büyüten sevda yüklü çağrışımlara yol almayı kolaylaştırmış.